JONNVSH* Werkgroep JORis** Oost Nederland* Nederlandse Vereniging voor Seksuele Hervorming **
Jeugd-Ouderen Relaties, intimiteit, seksualiteit |
JON
Januari 2013 |
|||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
Jaarverslag 2012Over de periode 1 januari - 31 december 2012 JON anno 2012JON is deel van de NVSH, valt onder het landelijke bestuur van de NVSH, volgt daarvan ook de statuten, maar heeft ook haar eigen statuten, voert haar eigen beleid zelfstandig en betaalt haar eigen kosten. Van niemand wordt subsidie ontvangen. Jaarlijks wordt gerapporteerd aan bestuur en ledenraad van de landelijke NVSH. JON is, de voorgangers meegerekend, opgericht in december 1976: 36 jaar geleden. Leden, doelen en werkwijzeHet ledental van JON is dit jaar gestaag gegroeid. In de loop van dit jaar kwam de Vereniging Martijn in de problemen, die uiteindelijk leidden tot een gerechtelijk verbod dat terstond van kracht werd. In de aanloop hiertoe durfden de leden ervan niet goed meer naar de ledenbijeenkomsten van die vereniging te komen; in de tweede helft van het jaar bestond er geen vereniging Martijn meer. Leden die het ontmoetingskarakter van die bijeenkomsten misten of anderszins hulp zochten, richtten zich tot JON. Hierbij is de normale toelatingsprocedure gevolgd en zijn de doelstellingen en werkwijze van JON gehandhaafd; die van Martijn zijn niet overgenomen. Er zijn verschillen tussen de voormalige Vereniging Martijn en de NVSH Werkgroep JON.
BijeenkomstenMaandelijks werd een gespreksbijeenkomst gehouden in een huiskamer. De gesprekken duurden vaak van in de loop van de middag tot in de avond, een maaltijd traditioneel inbegrepen. De gesprekken zijn vooral persoonlijk van aard, slechts zelden zijn ze thematisch gepland. Een eventueel thema komt als vanzelf uit de groep voort. Ondanks het groeiende aantal aanwezigen mag terugblikkend gezegd worden dat dit de diepgang niet heeft geschaad. Hieruit bleek vaak 'de wijsheid van de groep'. Gezien de omvang ervan, vormden zich na een gezamenlijk begin vaak twee of enkele subgroepen, niet zelden naar leeftijd. Coördinatoren benoemd, twee gespreksgroepen gevormdDe groep werd echter te groot voor een huiskamer, zeker als er vooraf ook een maaltijd bereid en geserveerd moest worden. Daarom zijn er eerst vijf coördinatoren gekozen en is de groep vervolgens per 1 januari 2013, op hun voorstel, gesplitst in twee gespreksgroepen: JON-Noord en JON-Zuid. Elke deelgroep heeft twee coördinatoren, waarvan er een ook professioneel hulpverlener is, terwijl er ook nog een centrale coördinator is. Vijf in totaal dus, die samen een team vormen. Omdat zelfhulp vaak de vorm heeft van 'goed luisteren', hebben wij dit "Het Luisterteam" genoemd. Een kring om JON heenOm JON heen is een kring van mensen die formeel geen lid zijn, maar die wel betrokken zijn. Het zijn bijvoorbeeld mensen die niet voelen voor een groep, voor bijeenkomsten of voor een formeel lidmaatschap, of die al in een ander soort groep zitten en het daarbij qua groep willen houden. Of die lid zijn geweest, nu geen lid meer willen zijn, maar toch contact willen houden, of die geen lid kunnen zijn. Zo waren er regelmatig contacten met mensen in tbs klinieken. Soms is er angst om zich bekend te maken. Meerdere malen meldden mensen zich ook dit jaar weer aan, maar traden zij terug zodra duidelijk werd dat wij hen in persoon willen ontmoeten, dat wij de ware naam en het ware adres verifieerbaar willen weten, dus een paspoort willen zien en dat men een gedragscode dient te ondertekenen. Deze verificatie dient om undercovers tegen te houden en een veilig gespreksklimaat te scheppen waarin men open kan zijn en geen toneel hoeft te spelen. HulpverleningJON is expliciet gericht op hulpverlening, en wel in de vorm van een zelfhulpgroep. Dit houdt in dat de leden (en de mensen uit de kring er omheen) elkaar helpen. Er is geen behandeling, geen therapeut en er zijn geen cliënten, laat staan patiënten, er is een groep die elkaar helpt - dus niet 'behandelt'. Doorgaans is dit ook genoeg, maar soms is er meer nodig. In dat geval gaan leden en/of coördinatoren, het luister-team, op pad om de mensen te bezoeken, of ze bieden e-mail of Skype-contact aan. Dit type contact was vrij intensief in dit jaar; daarom is de post 'reiskosten' dit jaar ook vrij hoog. Er is een verschil met de collega-groep in Den Haag, die onder het bestuur van de NVSH-afdeling Den Haag valt. Deze groep biedt expliciet alleen contact en ontmoeting aan op de bijeenkomsten, maar verder gaat men daar niet. Omdat JON dit wel doet, gaat JON ook op pad naar het westen en heeft JON daar ook leden wonen. Het doel is om legaal en sociaal te kunnen leven, de eigen gevoelens te kunnen accepteren en er verantwoord mee om te kunnen gaan, dus zonder schade te riskeren en zonder de wet te overtreden. Er zijn voorwaarden voor legaal en sociaal leven; drie peilers dragen daarom de zelfhulpverlening, namelijk:
Is dit eenmaal bereikt, dan vindt men al vrij snel manieren van leven, manieren van omgang met de eigen gevoelens die voor persoon en maatschappij aanvaardbaar zijn. Hierin kunnen de leden voor elkaar een positief model zijn. JON is en blijft een 'nulde-lijns-voorziening', gratis zelfs, maar komt wel problematiek tegen. Depressie, obsessie en isolement zijn de voornaamste problemen die JON steeds weer tegenkomt. Soms ook verslaving. Dit jaar ook angst, sociale, economische en juridische problemen; voorts gevoelens van uitgestoten zijn, verbittering, wrok, rancune en met regelmaat ook wel een klein palet aan andere psychische problematiek. JON werkt met ervaringskennis, met begrip en met zelfhulp ofwel onderlinge hulp. Wonderen verrichten wij daar niet mee, dit pretenderen wij ook niet, maar mensen voelen zich er wel door geholpen. Soms is er meer nodig. Samenwerking met de reguliere hulpverleningDe reguliere hulpverlening, GGD en consorten, nemen cliënten met de onderhavige problematiek vaak niet aan; men lijkt er geen raad mee te weten en zegt dit ook vaak ronduit. In vele regio's zijn de laatste jaren behandelingscentra opgericht voor forensische hulpverlening. De namen verschillen, maar alle centra volgen de methodiek zoals die ontwikkeld is in De Waag in Utrecht. Daarnaast is er een hulplijn geopend, genaamd "Stop it now". JON streeft naar samenwerking met deze centra en deze hulplijn. De een kan dit, de ander kan dat beter. De ene hulpvrager heeft dit nodig, de andere dat. Zwaardere problematiek kan voor een zelfhulpgroep met vrijwilligers te veel zijn, lichtere problematiek behoeft geen zwaardere aanpak; vaak genoeg is alleen ontmoeting al genoeg. De eerste contacten met de reguliere professionele hulpverlening zijn dit jaar al gelegd. Een symposium en kort daarna een hulpvraag gaf hier al aanleiding toe. Meer contacten zullen volgen. De web site en verdere publiciteitDe meeste leden komen bij JON via de website. Deze is nu voor de helft al grondig herzien; er zijn fouten in de navigatie hersteld, de lay-out is verbeterd en het logo is vervallen. Na deze herziening kan aan uitbreiding gewerkt worden, vooral waar deze de (zelf)hulp ondersteunt. Meer algemene informatie krijgt minder prioriteit, deze kan zelfs beter beperkt worden tot een basis. Verdere publiciteit was minimaal en zal dit ook blijven. Er is deelgenomen aan een debat-avond in De Balie. Meegewerkt is aan een documentaire in het Spaans voor de Chileense televisie. Voorts werd en wordt regelmatig met studenten gesproken die een scriptie, een werkstuk of een presentatie willen maken. Bij een vraag naar respondenten worden de leden geïnformeerd. Beleidsplan
De jaarrekening over 2012De jaarrekening over 2012 loopt van 1 januari 2012 tot 1 januari 2012. Hieraan is te zien dat JON zichzelf bedruipt en geen subsidie ontvangt, ook niet van de NVSH.
SlotwoordOok in 2012 trokken de problemen in de RK kerk en in een Amsterdams kinderdagverblijf ruime aandacht. Ook de politiek schonk hier aandacht aan terwijl na de Commissie Deetman ook de Commissie Samson haar werk deed. Voorts trok de rechtszaak over de Vereniging Martijn ruime publieke aandacht. Deze kwesties hebben in elk geval een discussie op gang gebracht hoe hiermee om te gaan als samenleving. Sommigen zeggen 'verbieden die groepen!'. Maar ook deze mensen hebben recht op een plekje onder de zon. Gaandeweg kwam de gedachte op dat uitstoting en vervolging niet de juiste of de enige manier is: er zou iets van preventie, bespreekbaarheid, behandeling, hulp of begeleiding plaats moeten kunnen vinden. Er kunnen toch afspraken gemaakt worden. Ook binnen JON hebben deze kwesties discussie opgeroepen. Deze hebben een al in gang zijnde ontwikkeling voortgezet. De normen zijn dichter bij die van de samenleving komen te staan. Er hoeft geen strijd tegen de samenleving gevoerd te worden, het streven is te leven in en met de samenleving. Voorts is bij coördinatoren en leden het idee gegroeid dat JON niet alles kan, dat zwaardere problematiek boven ons vermogen kan gaan, terwijl er anderzijds cliënten van forensische instituten zijn die die zware aanpak niet nodig hebben, die met ontmoeting en zelfhulp afdoende geholpen zijn. Dus is een kritische kijk op die instituten niet verdwenen, maar wordt wel gestreefd naar vruchtbare samenwerking met genoemde instituten. Bespreekbaarheid van gevoelens en leefwijzen is mogelijk in JON. Hulp en begeleiding vindt plaats in de vorm van zelfhulp. Behandeling geeft de groep niet, maar voor de meeste mensen is hulp in de vorm van ontmoeting en bespreekbaarheid al voldoende. Verreweg de meeste mensen met pedofiele gevoelens weten zich immers te beheersen. De jonge volger van het nieuws heeft een probleem als deze bij zichzelf pedofiele gevoelens ontdekt. Alles wat hij of zij ziet en leest zijn de slechte voorbeelden. "Ben ik ook zo slecht?" Jonge mensen hebben modellen nodig, positieve modellen die hen helpen op een goede manier met hun gevoel om te gaan en met wie zij open kunnen spreken. Dit is wat JON te bieden heeft. Goedgekeurd door de
ledenvergadering JON |
||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||