Erka 

Michael Pflug

KOINOS MAGAZINE #27 (2000/3)

      De goden riepen de Hoge Raad bijeen. Erka, de god der Liefde, had zich een knaap tot geliefde verkozen. En zich volledig aan hem overgeleverd. Dat had de argwaan der goden gewekt. En de Hoge Raad kwam tezamen. En riep Erka bij zich en zeide: 

'Weet dan, Erka, dat uw liefde tot mensenknapen verwarring en onvrede bij de mensen teweegbrengt. Zij eren slechts de liefde tussen man en vrouw. En doden dezulken die zich daaraan niet houden. Aldus is de wet der mensen. Hoe kunt gij hun achting verwachten, als gij die wet niet eerbiedigt?'

      Doch Erka zeide: 

'Zijn wij niet de goden? Moeten wij ons richten naar de mensen? Zijn zij dan wijzer dan wij, zodat zij ons kunnen zeggen wat recht is?' 

En de Raad verstomde. En Erka bleef wie hij was. En er verstreken welhaast duizend eonen. Totdat de Hoge Raad wederom bijeenkwam en Erka voor zich riep. Want nog altijd verkoos hij zich knapen tot minnaar.

      En aldus sprak Askon, de Eerste der Hoge Raad, de god van de Rede: 

'Voorwaar, Erka, de mensen beginnen u te verachten. Uw altaren worden ontheiligd. En schande valt op het ganse geslacht. Dra zal men ook onze altaren ontheiligen, zodat orde en traditie dreigen verloren te gaan. Daarom, Erka, zie af van de mensenknapen voor het te laat is en wij u verstoten moeten.'

Doch Erka zeide: 

'Gaven wij dan de mensen tot gebod dat slechts mannen en vrouwen elkaar lief mogen hebben? En schreven wij voor hoe oud een mens moet zijn om te mogen liefhebben? Wij schonken de mensheid immers het vermogen tot elke liefde? Daarom is ook deze liefde geoorloofd.' 

En de Hoge Raad bemerkte hoe onbuigzaam Erka was, en verstiet hem uit de gemeenschap der goden.  En Erka werd mens en leefde voortaan bij de mensen.

      Opnieuw verstreken duizend eonen. En er waren geen altaren meer voor de goden, want men hechtte geen geloof meer aan hen. Te zeer waren zij de mensen om gunst geweest. De mensen echter hadden ook knapen lief. En niemand nam aanstoot daaraan.