• de angst voor ontdekking, 

• angst om voor altijd alleen te zijn en  

• identificatie met het beeld dat de maatschappij over pedofielen heeft als monster.

Veel deelnemers waren bang voor wat er zou kunnen gebeuren als iemand ‘het’ zou ontdekken. Enkele hebben de angst geuit dat ze dachten gearresteerd te kunnen worden, zelfs als zij niet zouden handelen naar hun gevoelens. De reactie van de volgende deelnemer vat de angst van vele deelnemers samen: : 

“Ik zag de tv-shows, de criminalisering en de giftige voorstelling van zaken door de presentator en het publiek dat opriep tot geweld, intimidatie en alle mogelijke vormen van emotioneel geweld tegen mensen die hetzelfde voelen als ik. Ik hoorde mensen roepen dat iedereen zoals ik zou moeten worden vermoord…. Eén feit waardoor ik ontdekt zou worden en mijn leven zou letterlijk voorbij zijn. Dat is teveel om mee te leven als je 14 bent en met niemand erover kan praten of advies krijgen.” (man, 31)

Wat betreft geslachtelijke voorkeuren: de deelnemers die een voorkeur voor jongens hebben verschilden niet significant van de deelnemers die een voorkeur voor meisjes hebben op het punt ‘gevoel van eigenwaarde’ [...] – gecontroleerd op de factor exclusiviteit.

Veel deelnemers die een voorkeur voor meisjes hebben vertelden zich ook speciaal aangetrokken te voelen tot vrouwen die weinig borsten en een slank figuur hebben. Wellicht is het zeldzamer voor mannen om een lichamelijk voorkomen te hebben als een jonge jongen of een mannelijke puber, wat dan leidt tot een hogere mate van exclusiviteit voor hen die zich aangetrokken voelen tot jongens. 

Een andere sociale factor kan deze zijn: in vele culturen wordt het belangrijk geacht dat vrouwen er jeugdig uitzien. Deze alom tegenwoordige infantilisering van vrouwen leidt tot een situatie waarin volwassen vrouwen lichamelijk en sociaal jonger lijken dan ze echt zijn. Dit fenomeen zou afwezig zijn bij volwassen mannen, mogelijk verklarend waarom de deelnemers die zich aangetrokken voelen tot vrouwen in meerdere mate ook volwassenen aantrekkelijk vinden dan de deelnemers die zich aangetrokken voelen tot mannen.

[... ... ...]

Identiteiten 

De meeste deelnemers in dit onderzoek hadden meerdere identiteiten. Dit was verwacht vanwege de ingewikkelde aard van voorkeur voor kinderen en de wisselwerking tussen leeftijdsvoorkeuren en geslachtsvoorkeuren. Interessant is dat ‘pedofilie’ de meest aangenomen identiteit was, ondanks dat dit de meest gestigmatiseerde identiteit was in het onderzoek (Imhoff, 2015). Er is ook nog het feit dat pedofiel wordt gelijkgesteld aan “zedendader” [of “zedendelinquent” dan wel “kinderverkrachter” – child molestor in het Engels] in het maatschappelijke taalgebruik.
Misschien dat deze respondenten proberen het woord "pedofiel" te herwinnen, zoals homoseksuelen hebben geprobeerd de woorden "flikker" en "de verkeerde kant" te herwinnen (Brontsema, 2004; McCormack, Wignall & Morris, 2015).

Terwijl de meeste deelnemers meerdere identiteiten aannamen, gaven ze aan dat deze identiteiten op verschillende niveaus belangrijk voor hen waren. De gerichtheid op kinderen als identiteit stond bovenaan de lijst van de door de deelnemers genoemde identiteiten. Slechts een kleine groep plaatste een geslachtsgeoriënteerde identiteit, zoals homoseksueel, heteroseksueel of biseksueel, bovenaan, waarmee zij het stigma van 'de pedofiel' ontweken.  

Zoals verwacht, waren deelnemers die ook zich ook aangetrokken voelden tot volwassenen, significant meer geneigd om een geslachtgeoriënteerde identiteit bovenaan te zetten. Wellicht vertegenwoordigt dit een poging van enkele deelnemers om zich te op te trekken aan sociaal meer geaccepteerde identiteiten om zo te kunnen leven met het stigma van een voorkeur voor kinderen. Daarbij is deze optie minder haalbaar voor hen die zich exclusief aangetrokken voelen tot kinderen. 

Toch bleek dit verschil in belangrijkheid geen effect te hebben op de identiteiten die deelnemers openbaar en privé hadden. Dus ‘niet-exclusieve’ deelnemers waren niet meer dan ‘exclusieve’ deelnemers in het openbaar geïdentificeerd als homoseksueel, heteroseksueel of biseksueel. De meeste deelnemers presenteerden zich in het openbaar met zo'n identiteit, ongeacht hun specifieke seksuele voorkeur. Dus lijkt het erop dat openbare en private identiteiten van kinderliefhebbers voornamelijk worden bepaald door de sociale context, meer dan door hun eigen seksualiteit. 

Meerdere deelnemers vermeldden echter ook dat de sociale context hun volgorde van identiteiten bepaalde omdat [bekendmaking van] hun voorkeur voor kinderen een gevoel van ‘hierop vastgespijkerd worden’ geeft door het volksgericht en de stress dat dit meebrengt. Deze sociale context lijkt zelfs nog meer invloed te hebben op de deelnemers en hun openbare en privé identiteiten, zodat het niet verrassend is dat veel deelnemers aangaven hun werkelijke voorkeur privé te houden met het oog op hun eigen veiligheid.

Het aannemen van verschillende identiteiten in verschillende sociale kringen zou gelijk zijn aan het "strategisch toepassen" van identiteiten die biseksueel gedrag en andere vaak gestigmatiseerde seksuele voorkeuren gebruiken (Baldwin c.s.,2014).
Gebaseerd op de deelnemers die specificeerden hoe de ontwikkeling was in de periode waarin ze de ‘pedofiele’ identiteit aannamen, lijkt het dat de meeste mensen met deze gevoelens deze identiteit pas aannemen als ze volwassen zijn.

Gegeven het feit dat de bewustwording gemiddeld op 15-jarige leeftijd plaats vindt, zit er een aantal jaren tussen het moment van bewustwording van hun gevoelens en het moment waarop zij dit accepteren als deel van hun seksuele oriëntatie of identiteit. Dit accepteren lijkt later te komen dan bij andere seksuele minderheden. (Drasis c.s., 2008; Maguen c.s.,2002).  

Dit zou kunnen komen door de tegenzin om een voorkeur voor kinderen te accepteren vanwege het stigma; dat dit in de loop van de tijd minder [problematisch] wordt, komt omdat zij leren om te gaan met hun verlangens.
Er is nog een punt: vanwege het nogal grote aantal kinderliefhebbers met homoseksuele voorkeur, zou het gelijktijdig beleven van die homo-gevoelens en gevoelens voor kinderen kunnen leiden tot meer verwarring; het kost dan meer tijd om hieruit wijs te worden.

Er is ook het punt van de leeftijd waarop dit alles plaatsvindt; een relatief jonge leeftijd kan vertragend werken bij het accepteren van een ‘pedofiele’ identiteit. Wellicht dat veel jonge mensen het accepteren hiervan uitstellen in de hoop dat tijdens hun tienertijd de voorkeursleeftijd zal stijgen naar sociaal acceptabele waarden terwijl zij zelf volwassen worden. Als dat dan niet gebeurt, dan werkt dit als een laatste aanwijzing dat dit dus een langdurige seksuele voorkeur is, waardoor het laatste obstakel om een ‘pedofiele’ identiteit te accepteren wegsmelt.

Het bekendmaken

De meerderheid van de deelnemers, ongeveer twee-derde, vertelde dat zij hun voorkeur voor kinderen bekend hadden gemaakt aan iemand die ze persoonlijk kenden. Dit was onverwacht, gezien het stigma waarmee ze geconfronteerd zijn. Zij maakten het meestal bekend aan vrienden en, dit is ook tegen de verwachting in, aan familieleden Dit was waarschijnlijk een strategische keuze.  

• Vrienden kunnen gezien worden als de ideale personen voor een bekendmaking vanwege het hoge gehalte aan intimiteit, net als familie, maar met minder kans op afwijzing. 

• Vrienden lijken meer in staat deze kennis voor zichzelf te houden, anders dan familieleden die het zouden kunnen delen binnen de familie. 

• Ook zouden vrienden meer dezelfde ideologische gedachten en wereldbeeld hebben als de bekendmakende persoon; dit omdat je je vrienden wel kunt kiezen en je familie niet. 

• Ook zou de bekendmakende persoon het gemakkelijker vinden om afstand te nemen van vrienden als zij negatief zouden reageren, dan van familieleden, zeker als zij ook financieel afhankelijk zijn van die familie.

Velen hebben het ook bekend gemaakt aan hun therapeut, ondanks de meldplichtwetten in de VS en andere delen van de wereld. Dit is een sterke aanwijzing dat zij de wens hebben om therapeutische hulp te zoeken. Het is onmogelijk te zeggen hoeveel anderen zouden spreken met een therapeut, want er zijn er genoeg die afgeschrikt worden door die meldplichtwetten.  

Gezien de ervaringen van enkele deelnemers, is hun vrees niet ongegrond; enkele deelnemers herinnerden zich dat hun therapeut hen rapporteerde bij het openbaar ministerie, nadat zij zich bekend gemaakt hadden als aangetrokken tot kinderen, zelfs wanneer zij geen enkel misdaad begaan hadden.

Dit soort gebeurtenissen maken een enorme inbreuk op een kwetsbare groep en zij leggen een schandvlek op de status van professionele therapeuten en het rechtssysteem van de VS.

Toch vertelden de meeste deelnemers dat zij ten minste één positieve ervaring bij hun bekendmaking gehad hebben. Dit is waarschijnlijk beïnvloed door de eigen keuze aan wie zij ‘het’ bekend zouden maken. Zij hebben dus waarschijnlijk gekozen voor mensen van wie ze verwachtten een positieve reactie te krijgen.

Rationeel gezien maakt dit dat de cliënten minder lijken te handelen naar hun verlangens, maar er is te weinig bewijs voor een dergelijke stelling (Beier c.s., 2015). Gegeven dat deze werkwijze lijkt het gevoel van eigenwaarde van de cliënt te verminderen, wie is de therapeut dan aan het helpen, de patiënt of de maatschappij?  

Tot heden toe lijkt het erop dat de therapeuten zichzelf ervan overtuigd hebben dat zij bezig waren de belangen van beide partijen te dienen met deze aanpak. Maar deze aanwezige tegenstelling maakt dat zijn een keuze moeten gaan maken. 

• Het dienen van een sociale wens door het verminderen van de kans dat een
  cliënt een zedendaad begaat en/of 

• het vooruithelpen van de geestelijke gezondheid van de cliënt.  

Wellicht is er een middenweg waarop therapeuten zich kunnen verenigen met het mogelijke risico dat bestaat in de huidige sociale en juridische situatie, zonder daarbij te impliceren dat de verlangens van hun cliënten inherent verkeerd zijn en schadelijk zijn in alle situaties.  

De stem van cliënt wordt veelal genegeerd in het therapeutische proces, dus er is weinig bekend over de aspecten van therapie die zij behulpzaam vinden.

Op het punt ‘eenzaamheid’ dienden zich vooral twee bevindingen aan.  

Ten eerste, zoals de hypothese was: mensen met een exclusieve voorkeur voor kinderen zijn significant eenzamer dan diegenen die zich ook aangetrokken voelen tot volwassenen. Deze uitkomst is intuïtief juist omdat mensen die ook aangetrokken worden tot volwassenen een grotere kans hebben om een bevredigende romantische relatie te hebben.
Dit verschil was ook een hypothese op basis van Jahnkes uitkomsten over de positieve relatie tussen stigma-gerelateerde stress en eenzaamheid onder mensen met de hier bedoelde voorkeur (Jahnke, Schmidt c.s., 2015). De veronderstelling was dat het hebben van een niet-gestigmatiseerde seksuele oriëntatie samen met een voorkeur voor kinderen een verevenend effect zou hebben op de negatieve effecten van het stigma [dus] op de mate van eenzaamheid.  

Ten tweede hadden diegenen die minstens één positieve ervaring hadden bij hun bekendmaking een lagere mate van eenzaamheid dan diegenen die geen positieve ervaring hadden. Het feit dat ze er open over konden zijn, zonder afwijzing, bij minstens één persoon in hun leven, was een enorm sterke beschermingsfactor tegen de eenzaamheid die een seksuele oriëntatie op kinderen met zich meebrengt.  

Deze uitkomst stemt overeen met de conclusies uit onderzoek dat laat zien dat ‘uit de kast komen’ een positieve invloed heeft op de geestelijke gezondheid van andere seksuele minderheden.  

(Juster et al., 2013; Pachankis, 2007; Pachankis et al., 2015). 

Het alleen maar vergelijken van eenzaamheidsscores van hen die ‘uit de kast waren gekomen’ met diegenen die dat niet waren, geeft echter geen significant verschil. De daad van bekendmaking hoeft niet noodzakelijk een positief effect op eenzaamheid te hebben als de ervaring neutraal of negatief is. Daarom is de hypothese dat bekendmaking gerelateerd is aan een lagere mate van eenzaamheid maar gedeeltelijk waar. 

Dit kan zijn door een fenomeen dat de mensen achterdochtig zijn over de personen aan wie ze zich bekendmaken. In haar kwalitatieve onderzoek naar bekendmakingservaringen vond Freimond dat enkele deelnemers een verhoogde stress hebben ervaren en spanning hadden gevoeld na het bekendmaken omdat ze zich niet prettig voelden over heit feit dat ze niet wisten wat de mensen aan wie ze zich bekendgemaakt hadden zouden doen met die informatie (Freimond, 2013).. 

Zij zouden die kennis aan anderen in de kennissenkring van de zich bekendmakende persoon kunnen doorgeven, of het tegen de persoon zelf gebruiken, of zelfs juridische problemen kunnen creëren voor hem. Dat in het geval van een neutrale of negatieve ervaring bij bekendmaking wantrouwen ontstaat die de persoon kan voelen over de personen aan wie hij zich bekend gemaakt heeft; dit kan de positieve effecten van bekendmaking te niet doen. 

Beperkingen

Dit onderzoek is afhankelijk van vrijwilligheid; daardoor kan het beïnvloed worden door het vertonen van sociaal aanvaardbaar gedrag. De volledige anonimiteit van het onderzoek kan hebben bijgedragen tot het verminderen van dat gedrag, maar deelnemers kunnen nog steeds het onveilige gevoel hebben gehad waardoor ze niet alles over hun seksualiteit vrijgegeven hebben vanwege de ernstige nadelen die ze kunnen ondervinden als de informatie herleidbaar is tot henzelf. Meerdere vragen waren ook gericht op het verleden, dus deelnemers kunnen zich niet alles accuraat herinneren.

Er zijn ook beperkingen ten aanzien van de groep. Werving via het internet heeft zeker een voordeel bij onderzoeken die werven uit klinische of forensische omgeving, het blijft nog steeds niet representatief voor de groep die je wilt bereiken. Dit is deels te verklaren door het gebrek aan ras- en etnische diversiteit in het huidige onderzoek. 

Internetgemeenschappen waaruit ik wierf zijn vaak hulpgroepen voor hun leden, dus deze groep kan over-gerepresenteerd zijn door mensen die worstelen met hun seksualiteit en hulp zoeken. 

Echter, het stigma en volksgericht dat de voorkeur voor kinderen begeleidt, maakt het potentieel van over-representatie minder kansrijk vanwege de waarschijnlijkheid dat zelfs relatief aangepaste mensen met deze voorkeur nog steeds de gemeenschap van gevoelsgenoten zoeken. 

Omdat de deelname vrijwillig was en niet aselect is, is er de kans op eenzijdigheid door de keuze van het zichzelf aanmelden. Vanwege het gebrek aan soortgelijke hedendaagse groepen van mensen met deze voorkeur die hier niet in seksuele zin naar handelen, ter vergelijking, is het onduidelijk hoe die eenzijdigheid de groep heeft beïnvloed.

Voorkeur voor kinderen als een seksuele oriëntatie

In dit onderzoek richtte ik mij op het onderzoeken van deze voorkeur als een seksuele oriëntatie; , ik onderzocht het op dezelfde wijze waarop andere seksuele oriëntaties onderzocht zijn. 

De uitkomst dat de gemiddelde leeftijd van bewustwording van deze 15 jaar is, versterkte het bewijs dat, net zoals bij seksuele oriëntaties, voorkeur voor kinderen zich manifesteert gedurende de puberteit. Ik merkte dat mensen met deze voorkeur geïnteresseerd zijn in niet alleen de fysieke uiterlijkheden van hun partner, maar in ook hun persoonlijkheid. Dit is een aanvulling op eerder onderzoek dat laat zien dat er ook een romantisch element is in deze voorkeur, wat ook weer versterkend is voor de optie om het te zien als seksuele oriëntatie (Seto,2012). 

Terwijl het te verwachten was in dit onderzoek dat het aantal fysieke en persoonlijkheidseigenschappen zouden variëren als functie van de leeftijd van de kinderen tot wie de deelnemer zich aangetrokken voelde, gebeurde dit niet. Een verschil was te verwachten door de grote ontwikkelingsverschillen tussen jonge kinderen en pubers.  

Het feit dat de deelnemers hun voorkeur in vrijwel gelijke bewoordingen beschreven, ongeacht de leeftijd van de kinderen, suggereert dat de beleving hier een gemeenschappelijke is, gedeeld door voorkeuren in het gehele seksuele leeftijds- oriëntatie-spectrum.  

De uitkomst dat een minderheid van de deelnemers exclusief waren in hun voorkeur voor kinderen, onderschrijft de visie op deze voorkeur als een seksuele oriëntatie; as a sexual orientationde voorkeur laat zich immers zien als een reëel bestaand continuüm (Freimond, 2013).
Eerder onderzoek suggereert dat seksuele interesse in kinderen zonder specifieke voorkeur hiervoor in dit continuüm relatief vaker voorkomt dan dezelfde interesse met een specifieke voorkeur (Wurtele c.s. ,2014). 

Het huidige onderzoek suggereert dat bij de mensen met een seksuele voorkeur voor kinderen de exclusieve voorkeur relatief minder vaak voorkomt dan de niet- exclusieve voorkeur. Dit weerspiegelt grofweg dezelfde situatie van het continuüm van homoseksualiteit en het versterkt de opvatting van voorkleur voor kinderen als een seksuele oriëntatie(Savin-Williams et al., 2012; Vrangalova & Savin-Williams, 2012).

Conclusie

Seksuele voorkeur voor kinderen is een ingewikkeld verschijnsel, dat het best begrepen kan worden als een seksuele oriëntatie.. Mensen met deze voorkeur lijken hun seksualiteit te ervaren op dezelfde wijze als homoseksuelen dit doen, al is dit bij de eerstgenoemden sociaal onacceptabel. Gegeven de enigszins willekeurige aard van dit sociale onderscheid, de basis onder het pathologiseren, het als ziek verklaren van deze voorkeur kunnen we nu in twijfel trekken. . 

Het huidige onderzoek voegt bewijs toe van overeenkomsten tussen mensen met voorkeur voor kinderen en die van andere seksuele minderheden. Het laat ook zien dat de ervaringen van deze mensen erg verschillend zijn. Door het gebruik van een niet-forensische en niet-klinische steekproef ben ik in staat geweest om een grotere bandbreedte aan ervaringen in kaart te brengen. Dit illustreert niet alleen de ontberingen die de genoemde mensen moeten doorstaan, maar ook de uitwegen waarmee enkelen dit hebben weten te vermijden of te overwinnen.  

Dit geeft hoop dat deze mensen niet gedoemd zijn om een ongelukkig leven te leiden, ondanks het stigma dat zij ervaren.  

Vervolgonderzoek zou 

• meer diepteonderzoek mogen zijn naar mijlpalen in de ontwikkeling en trajecten van mensen met voorkeur voor kinderen, met gebruik van grotere en meer representatieve groepen.  

• De grote diversiteit van deze mensen mag verder worden onderzocht in een poging om de verschillende subgroepen te belichten waarin zij van elkaar verschillen. 

• Toekomstig onderzoek zou kunnen proberen om deze uitkomsten te koppelen aan de geestelijke gezondheid van dezelfde mensen, met het doel om modellen te ontwikkelen voor een positieve ontwikkeling bij de genoemde mensen. 

• Meer aandacht zou gegeven mogen worden aan de vraag hoe de stem van de hier bedoelde mensen meegenomen kan worden dit proces, inclusief de manieren waarop zij weten om te gaan met hun seksualiteit en welke beleidswijzigingen en therapeutische benaderingen behulpzaam zijn. 

Hopelijk zal dit leiden tot een nieuwe fase van onderzoek en klinische behandeling die werkt aan het verbeteren van het leven van mensen met een seksuele oriëntatie op kinderen, terwijl hun identiteit en ervaringen gerespecteerd blijven.