Pedofilie ... in de vuilnisbak

Pedofilie?
‘Gooi dat begrip maar in de vuilnisbak …’

Wat moet je als je anno 1997 nog seksuele gevoelens voor kinderen hebt? Moet je dan maar dood?

Arnoud van Soest & Marc van Bijsterveld; in: De Nieuwe Sekstant (NVSH*), zomer 1997

[* = Nederlandse Vereniging voor Seksuele Hervorming]

Afgaande op de haat die ontvlamd is na de gruwelijke moorden in België [‘Dutroux’], een haat die gestoorden en pedo’s simpel op één hoop gooit, lijkt er weinig bestaansrecht voor volwassenen die seksuele gevoelens voor kinderen koesteren. Ook binnen de NVSH lopen mensen rond die pedo’s het liefst de vereniging uit zouden schoppen. Kortom, hoe moet het nu met pedo’s na de Grote Ramp?

We vroegen het twee leden van de landelijke NVSH-werkgroep JORis [*], een praatclub voor mensen die ideeën hebben over relaties tussen mensen die jonger zijn en ouder zijn dan zestien jaar.

[* = Jeugd-Oudere-Relaties, intimiteit, seksualiteit]

Pedofilie: een containerbegrip

De reactie van orthopedagoog Frans Gieles zal u wellicht verbazen. Hij zegt ronduit: “Seks met kinderen, daar kun je maar beter niet aan beginnen”. Zover wil Gorrit Goslinga, oud-bestuurslid van de NVSH en sinds twintig jaar hulpverlener op het gebied van seksualiteit tussen volwassenen en kinderen, niet gaan. Maar over één ding zijn ze het eens: het begrip ‘pedofilie’ kan de vuilnisbak in, want iedereen verstaat er weer wat anders onder.

Maak niet de fout om de JORis-werkgroep een club van pedo’s te noemen, want dan gaan ze steigeren. Allereerst zitten er niet alleen maar pedo’s in de werkgroep, maar ze vinden dat pedofilie sowieso een onbruikbaar begrip is geworden. Frans Gieles:

“Wat aanvankelijk ‘houden van kinderen’ betekende, is langzamerhand opgeschoven in de richting van ‘seks met kinderen’. Dat is bij de wet verboden. In die zin staat ‘pedofiel’ gelijk aan ‘crimineel’. Anders gezegd: pedofilie is een containerbegrip geworden, waar iedereen in stopt wat-ie wil.”

Ook Gorrit Goslinga kan niet uit de voeten met de term ‘pedofilie’. Hij vindt het maar een gedrocht, afkomstig uit medisch-psychiatrische kringen.

“Ik vind het onbegrijpelijk dat er zelfs nu nog mensen zijn die zichzelf zo aanduiden. Je seksueel aangetrokken kunnen voelen tot kinderen zit in heel veel mensen, maar veel lieden drukken het weg,” zo meent de Utrechtse hulpverlener.

Maar er is nóg een reden waarom hij de term ‘pedofilie’ onbruikbaar vindt om er een seksuele voorkeur mee aan te duiden.

“Kun je een man die op allochtone jongens van een jaar of veertien valt eigenlijk wel vergelijken met een man die het liefst met meisjes van een jaar of vijf knuffelt?
Bovendien: ‘pedofilie’ suggereert dat het een afwijking is en dat het om een heel kleine groep gaat, terwijl het in ieder mens zit, net als bijvoorbeeld homoseksualiteit. De een doet er wel wat mee, de ander niet. In de jaren zeventig was het in ieder geval populairder om er voor uit te komen dat je seksuele gevoelens voor jongeren koestert, dan nu. Nu zijn er heel wat mensen die dat soort gevoelens ontkennen, ook al weten ze dat ze die hebben.”

Pappa’s engeltje

Goed, laten we het gewoon over seks met kinderen hebben – of beter: over gevoelens voor kinderen, want voor Frans Gieles is dat zeker niet hetzelfde.

“Gevoelens zijn niet bij de wet verboden, dat kan geen enkel regiem verbieden. Als je het bij knuffelen of strelen laat, is dat prima – voor een vrouw al helemaal, want die mag kinderen ‘opvreten of doodknuffelen’, maar mannen moeten binnen zekere grenzen blijven. Vertedering tonen kan wel, want dat zijn gevoelens die je zo ongeveer met de gehele mensheid deelt. Zelfs een vleugje erotiek kan, als je het maar met een knipoog doet. Je kent die vaders wel, die het over ‘pappa’s engeltje of pappa’s liefje’ hebben – maar nogmaals, dan moet je het wel met een kleine twinkeling in je oog doen.”

Geheim

Als een volwassene seks met kinderen wil, moet je op de rem gaan staan, vindt Gieles, daar is hij heel duidlelijk in.

“Seksuele handelingen met kinderen waren al bij wet verboden en in het huidige klimaat raad ik iedereen aan zich aan de wet te houden. Wie dat niet doet, pleegt maatschappelijke zelfmoord en brengt zowel jongeren als hun ouders in een onmogelijke positie. Immers, seks met kinderen kan alleen maar stiekem, dus zadel je het kind met een geheim op.
Nu heb je weliswaar prettige geheimen, maar veel jongeren hebben inmiddels gezegd dat ze het achteraf helemaal geen prettig geheim vonden, omdat ze er met niemand over konden praten. Dan wordt het dus een blokkade in het contact met hun vrienden en hun ouders. Zoiets met je serieus nemen, daar moet je kinderen niet mee opzadelen.
Het knelpunt is dat zo’n seksueel contact op het moment zelf best prettig kan zijn, of dat het een mengeling is van prettig en onprettig, maar de kans is groot dat kinderen het achteraf helemaal niet meer als prettig zullen beleven. Kortom: ook als ze het aanvankelijk wel prettig vonden, dan wordt het hen in het huidige klimaat wel duidelijk gemaakt dat ze het helemaal niet prettig horen te vinden. Daar kun je gewoon op wachten – en dan knappen ze er niet van op, zoals sommige pedo’s beweren, maar knappen ze er juist op af.”

Dat is Gorrit Goslinga duidelijk een stap te ver. Hij wordt zelfs een beetje boos.

“Ik vind dat Frans met dit soort uitspraken mensen in de kou laat staan, die nu tegen allerlei muren opvliegen. Ik wil graag op dat geheim ingaan. Ik ken genoeg gevallen waarin jongeren bewust een relatie met een ouder iemand aangaan, ook al weten ze dat het verboden is. Je moet alleen geen macht over een jongere willen uitoefenen en hen te allen tijde een uitweg bieden. Dus als je jongere partner wil afhaken een geen behoefte meer aan het contact heeft, dan moet je dat accepteren. Dit is toch heel wat anders dan dat elke jongen zo’n relatie als een knellend geheim ervaart, want de behoefte een zo’n relatie komt van twee kanten.”

Kortom, Goslinga wil zijn poot stijf houden, ook nu er amper nog ruimte is voor een positief oordeel over contacten tussen groot en klein.

Agressie

Nu is dat nogal eufemistisch uitgedrukt, dus vragen we beide heren of zij zich de agressie jegens mensen met een seksuele voorkeur voor kinderen kunnen voorstellen. Ja, dat kunnen ze, zij het dat ze er beiden een andere verklaring voor hebben.
Goslinga:

“Veel mensen ervaren – misschien diep weggestopt – gevoelens voor kinderen. In de reclame worden die gevoelens zelfs nogal eens geprikkeld. Kinderen zijn seksueel aantrekkelijk, mensen weten dat heus wel, maar aan de andere kant koesteren we ook graag het idee dat kinderen onschuldige wezens zijn, zoals we vroeger ook geloofden dat de vrouw lelieblank was. Hoewel we ook wel weten dat kinderen op seksueel gebied niet zo onschuldig zijn, hebben mensen kennelijk behoefte aan een beeld van zuiverheid en reinheid. Wie daaraan tornt, krijgt met agressie te maken,” zo meent Goslinga.

Frans Gieles kan zich die agressie wel voorstellen, want hij is zelf vader.

“Als je jaar in jaar uit bent volgepompt met het idee dat seks, het bedrijven van de liefde dus, voor een kind erger is dan moord, ja, dan wil je je kind dat leed besparen. Je merkt het ook aan het spraakgebruik: men heeft het altijd over dader en slachtoffer. Dat is blijkbaar een diep, en naar mijn idee ook een terecht instinct.”

Met zijn pleidooi om af te zien van seksuele contacten met kinderen zal Frans zich bij pedo’s wel niet populair maken.

“Nou, ik ben echt niet de enige die er zo over denkt. Ik denk zelfs dat verreweg de meeste mensen zo leven als ik aanbeveel. Er zitten in de werkgroep JORis natuurlijk ook mensen die bepaalde idealen hebben - en idealen laat je je niet zo snel afpakken. Het aardige is dan wel dat het vrijwel de enige plek is waar je over dat soort dingen kunt praten. Er zijn binnen de NVSH ook mensen die nogal onverdraagzaam zijn en niet eens de moeite nemen om met ons te praten. Die zien ons enkel als een clubje wetsovertreders. Juist binnen JORis is hierover gesprek mogelijk. Wetsovertredingen worden binnen JORis afgeraden. Wel mag er over gevoelens gepraat worden.”

[ Start ] [ Omhoog ]