De methodiek

In de groepen wordt gestreefd naar een helpend groepsklimaat waarin de leden elkaar helpen - het zijn zelfhulpgroepen, geen therapiegroepen. De gespreksvorm is vooral die van de dialoog, niet die van debat of discussie, eerder die van ontmoeting als persoon. Deelname is gratis, op zo mogelijk een vrijwillige bijdrage na, terwijl uit de groepskas ook vergoeding of subsidie voor de reiskosten van de leden gegeven kan worden. In tegenstelling tot sommige professionele hulpgroepen is er geen tijdslimiet aan de deelname; die kan zomaar heel wat jaren duren.

Beide groepen hebben een klein team van coördinatoren, die ook de rol van gastheer m/v op zich nemen en die mede het helpende klimaat bewaken door hun eigen optreden.
In beide groepen is er een gespreksleider (ondergetekende) die weliswaar professioneel therapeut is, maar in de groepen niet als therapeut optreedt, alleen als schepper en bewaker van een helpend groepsklimaat waarin ieder die dit wil aan bod kan komen. De leden helpen elkaar.

Daartoe zijn er enkele basale regels:
- Voor de sprekers: vertel je persoonlijke verhaal en vooral je gevoelens hierbij - en wees eerlijk: zeg niet "Het gaat goed" als het eigenlijk niet goed gaat.
- Voor de luisteraars: luister met aandacht en onderbreek elkaar niet. Reageer zonder te oordelen en zonder ongevraagde adviezen te geven. Stel vragen, vooral naar de gevoelens, en reageer met empathie, compassie en zo mogelijk met begrip.
Deze methodiek is uitvoeriger beschreven in
< https://www.jorisoost.nl/lees/jon/het_verhaal_dat_verteld_mag_worden.htm >.
Over empathie en compassie gaat
https://www.helping-people.info/compassie_als_de_kern.html >

In de individuele contacten wordt ook hulp nagestreefd, waarbij de methodiek wordt aangepast aan de persoon en de situatie. Deze hulp wordt grotendeels verzorgd door ondergetekende, voor een deel ook door de coördinatoren. Er zijn enkele verschillen met de in de GGZ vaak gebruikte methoden.
(1) Er wordt zeer ruim de tijd voor genomen.
(2) Er wordt in een huiselijke context gesproken, hetzij het huis van de helper, hetzij dat deze naar het huis van de hulpvrager toe reist.
(3) De hulp is gratis; uit de groepskas worden eventuele reizen betaald.
(4) Zelf zeg ik altijd: "Je kunt mij altijd bellen", hetgeen dan ook gebeurt: "Ik kan niet slapen ... vol hoofd ..."
(5) Er blijft een element van de zelfhulpmethodiek in tact, of in elk geval mogelijk, namelijk dat de helper ook over zichzelf spreekt voor zover dit aansluit bij wat de hulpvrager verteld heeft. De helper kan dan nogal eens te horen krijgen: "Jij weet tenminste waar ik het over heb ... Ik sprak een therapeut die niets van pedofilie afwist ..."

Naast deze vorm van individuele hulp is er nog een vorm van hulp die we vaak zien, namelijk dat de leden elkaar individueel ontmoeten en waar nodig helpen.
Een van de leden van de groep West vertelt dat hij zich best wel eenzaam voelt ... een groepslid zoekt hem op en trekt met hem op, naar musea of op vakantie. Een der leden van West vervoert een ander lid (met een fysieke handicap) met zijn auto elke maand naar de groep en weer terug naar zijn huis.
Dit samen activiteiten ondernemen zien we ook in de groep Oost. Een der leden van de groep Oost is blind. Twee andere groepsleden reizen het land rond om hem te helpen met wat voor een blinde moeilijk is.

Wat we dan zien gebeuren is dat de persoon zich ontwikkelt en weet te leven met zijn specifieke gevoelens. Pedofilie is, ook volgens de DSM geen ziekte zolang je dit maar niet omzet in pedoseksualiteit. De gevoelens zelf worden meestal als onveranderlijk ervaren. Waar het dan om gaat, begint met een proces van zelfacceptatie en 'leren leven mét'. De weg naar zelfacceptatie kan een lange weg zijn. Het kan helpen als de hulpvrager zich door de helper geaccepteerd voelt. Hiertoe moet ook de helper enige vorm van zelfacceptatie bereikt hebben.
< https://www.jorisoost.nl/lees/hulpverlening/de_weg_naar_zelfacceptatie.html >

JORis in de samenleving

In het vorige jaarverslag is vermeld dat er twee kandidaat-leden voor Oost zich terugtrokken; zij bleven weg nadat zij gezegd hadden hun komst naar de groep eerst met hun psychiater en/of andere begeleiders te bespreken. Dit geeft te denken. Is men bang voor slechte invloed van gevoelsgenoten? Wil men geen inbreng bij of bemoeienis van anderen in de eigen behandeling? We weten het niet; noch de kandidaat-leden, noch de behandelaars lieten iets van zich horen.

In dit jaar, 2025, kregen we een werkstuk te zien, een eindpresentatie van twee middelbare scholieren, Isa Kok en Carlijn Langerak, 2022. Prima werkstuk, dat ging over "Pedofielen en de Nederlandse samenleving". Hierin komen we allerlei ons bekende namen tegen, mensen die ook van het bestaan van JORis als hulpverleningsorganisatie weten, maar JORis wordt in het gehele werkstuk niet genoemd.
Dit viel dus wel even tegen, maar bij nader doordenken kwam ons eigen beleid hierbij in de gedachte: JORis timmert niet aan de weg. De enige manieren van publiciteit zijn onze jaarverslagen en de vermelding op de website van de NVSH. Geen persberichten, niets op de (a)sociale media. We zijn geen activisten, maar(zelf-)helpers. Wij werken in een veilig hoekje van de samenleving. De deelnemers voelen zich veilig en er zijn geen aanvallen van buitenaf.

Positief is dan dat wij in ons vorige jaarverslag mochten melden dat ondergetekende als centrale coördinator heeft mogen helpen bij het evalueren, vorm geven en ontwikkelen van de methodiek van de nieuwe zelfacceptatiegroepen van De Waag, en hierover een goed contact en overleg hebben met 'StopIt Now!' Er zijn leden die zowel lid zijn van een JORis-groep als van een van de zelfacceptatiegroepen van De Waag. Zij spreken positief over deze groepen en melden ons dat de begeleiders van deze groepen positief spreken over hun deelname aan de JORis-groepen.

Van het jaar 2025 zijn er nog twee positieve ervaringen te vertellen vanuit twee individuele contacten, beide verzorgd door ondergetekende:

Een lid van de groep West die aan een fysieke kwaal lijdt kreeg het aanbod van een gezondheidscheck, fysiek en mentaal, door de Univertiteit van Leiden. Bij de mentale check ging het mis. Ik kreeg een diagnose, te weten PTSS, en advies (te weten traumatherapie) te zien waarvan ik meteen wist dat dit niet klopte. Het bleek dat de onderzochte persoon alleen de slachtofferrol had aangenomen door te vertellen van een vroeger misbruik, maar met geen woord gesproken had op wat hem eigenlijk nog steeds dwars zat, acht jaar na dato nog, namelijk een vonnis, gevolgd door gevangenschap, gevolgd door toezicht en verplichte behandeling bij De Waag. Hij kon 'de stem van De Waag' over wat hij allemaal niet mocht voelen, denken, zien en doen, maar niet kwijtraken.
Hierop greep ik in: hij heeft het laatstgenoemde toch verteld en toegegeven dat dat vroegere misbruik eigenlijk al verwerkt was, waar de persoon en ik twee en een half jaar aan gewerkt hadden en er een niet uitgegeven boek over geschreven hebben. Met de persoon sprak ik met zijn beide diagnostici en deze hebben hun diagnose en advies teruggenomen en veranderd in 'persoon voelt zich eenzaam en behoeft hulp bij zijn re-integratie in de samenleving' - hulp die hij al had en nog heeft. Mijn inbreng werd dus volledig geaccepteerd en serieus genomen.

Een voormalig lid van de groep Oost belde mij op: hij was bang weer in een psychose terecht te zijn gekomen. Ik ging er de volgende dag heen en stelde hem de nodig vragen. Mijn conclusie was: geen psychose, wel angst als pedofiel herkend te worden, met daaronder toch nog een gebrek aan zelfacceptatie en de vaardigheid om met die angst om te gaan.
Dit werd kort daarna besproken met de persoon, diens vriendin, twee begeleiders en een psychiater. De psychiater kon zich geheel vinden in mijn diagnose. We spraken af dat ik het probleem van de angst, zelfacceptatie en het handelingsvermogen als taak op mij zou nemen - hernemen in feite - dat de psychiater de medische kant zou beheren en de twee begeleiders de praktische kant van het leven in de samenleving met bijvoorbeeld een zinvolle dagbesteding.

Korte tijd later, na enkele gesprekken, vernam ik dat de psychiater de man had opgedragen een afspraak met mij te maken. Kort daarna belde de psychiater mij op: zij maakte zich zorgen over de man en vroeg om mijn visie daarop. Op grond van wat de persoon verteld had, heb ik haar voorgelegd de diagnose bij te stellen, namelijk borderline, het grensgebied tussen wel of geen psychose, waarop de persoon een zig-zag-weg kan (leren) afleggen van momenten van psychose naar het gebied van de niet-psychose. Ook hiermee stemde de psychiater in.
Andermaal werd mijn inbreng dus volledig geaccepteerd en serieus genomen.

Een andere positieve ervaring was dat een hulpverlener, voorheen werkzaam bij de NVSH, zijn werk als hulpverlener privé weer wilde oppakken. Hij zei dat hij door onze jaarverslagen en de jaarlijkse bespreking hiervan op de NVSH Ledenvergadering onder de indruk was gekomen van ons werk en methodiek, en dat hij daarmee wel nader kennis wilde maken. Zo is hij enkele maanden onze stagiair geweest, die beide groepen en een deel van de individuele contacten heeft meegemaakt én met mij heeft nabesproken over zijn eigen inbreng daarin. Hierover was hij zeer goed te spreken, zeer enthousiast en complimenteus zelfs. We zagen duidelijk het verschil tussen onze werkwijze, hierboven besproken, en de standaard-werkwijze in de GGZ, namelijk een gesprek van hooguit 50 minuten met (1) Wat is het probleem? (2) een snelle duiding hiervan en (3) een al even snel advies.

Leden en bijeenkomsten

In de loop van dit jaar hadden beide groepen, Oost en West, elk rond de 10 leden en waren er rond de 5 individuele contacten. Tesamen wist JORis dus rond de 25 mensen te breiken.

Opmerkelijk is dat er in de individuele contacten nauwelijks gesproken hoeft te worden over de pedofiele gevoelens zelf, zeker niet als dit in de groep al kan. De groep kan meer: boosheid, frustratie, isolement en andere problemen kan de groep goed aan.

Ook in de individuele contacten is het vaak genoeg al voldoende als er iemand komt, goed empathisch luistert, niet oordeelt en geen ongevraagde adviezen geeft. Hiervoor hoef je niet gestudeerd te hebben. Veel problemen zijn ook op die manier best op te lossen door iemand met voldoende tijd, levenservaring en empathisch vermogen. Isolement kan benauwend zijn; je gevoelens en ervaringen delen met anderen kan al helpen, zelfs bij depressie en, zij het niet altijd, bij suďcidale gedachten.

Let wel: een 'helpend groepsklimaat' verloopt, bij voorkeur zelfs, niet 'rustig, glad, overzichtelijk en rationeel'; nee, er kunnen sterke emoties loskomen en geuit worden, en dus niet alleen positieve emoties ... juist ook emoties waarbij angst, schaamte of zelfs schuldgevoel zich opnieuw melden.
Het kunnen namelijk oude, diep gewortelde en destijds verdrongen emoties zijn, die, nu de persoon volwassen is én een in de groep veilige omgeving heeft, los kunnen komen. Waar dit gebeurde, wisten beide groepen hier goed mee om te gaan en werden de groepsgenoten daarna bedankt. Het 'loskomen' van die oude emoties kan in individuele contacten worden voorbereid; deze worden vaak veiliger bevonden dan de groepscontacten.

Intussen kan er best neven-problematiek zijn, al dan niet samenhangend met de genoemde gevoelens. Wij noemden al eerder:

• Mogelijk wel samenhangend: isolement, somberheid, depressie, moeite met ‘het stigma’, dus ‘het masker’, ‘het geheim’, ‘het dubbel-leven’; soms ook juridische problemen en buurtproblemen.

• Al dan niet samenhangend: suďcidaliteit, autisme, bipolariteit, psychosen, borderline, verslavingen, vroege hechtingsproblematiek en/of latere onthechtingsproblematiek, relatieproblematiek in gezin of partnerschap en heel veel angsten.

Aan deze vormen van hulpverlening zitten ook grenzen. Probeer maar niet die 'pedofilie' er uit te krijgen, dat gaat niet lukken. Zo zijn er meer problemen die te diep in de persoon zitten en die zich niet laten veranderen. Denk aan autisme, maar ook aan - ik citeer - "een diepgeworteld wantrouwen tegen alles en iedereen", vermoedelijk diep geworteld door een vroege onveilige hechting. Ook permanente hevige angsten zijn moeilijk te verhelpen. Het gaat dan om 'leren leven met'.

Het is 'nulde-lijns-hulp', ook nog eens gratis en desgevraagd met reiskostenvergoeding of subsidie, die dan van de vrijwillige donaties wordt betaald. Zie maar hier onder.

De jaarrekeningen

Jaarrekening JON 2025

Jaarrekening West 2025 - Deze volgt nog.

Toelichting:

De maaltijden in West zijn in de jaarrekening opgenomen, als donatie en als uitgavenpost. In Oost worden de maaltijden Oost buiten de jaarrekening gehouden, omdat de inkopen, de ingrediënten en de restjes deel uitmaken van het huishouden van de gastheer. Voor deze gaat 'de pet' rond, voor de groep gaat 'de hoed' rond.

Verdiepingsdag

Er is dit jaar een verdiepingsdag gehouden. Een uit de VS naar NL verhuisd lid gaf een PowerPoint presentatie over de tijd dat in de VS homoseksualiteit gaandeweg meer geaccepteerd werd en er een gay movement op gang kwam: de Bloomington Gay Awareness Conference in 1974. Er is geen verslag van gemaakt.

Bezoek

In de zomer kregen we weer bezoek uit Denemarken; daar is geen groep meer en de persoon zat er maar eenzaam te piekeren. Hij kon hier spreken met meerdere leden van de groepen Oost en West. Zijn gepieker betrof wat wij hier ook wel vernemen: hij had zijn pedofiele gevoelens ontkend en weggestopt, tot ze zo'n vijftien jaar later weer terugkwamen. Deze gevoelens laten zich kennelijk niet verdringen of ontkennen.
Een van onze leden heeft hem in de loop van dit jaar in Denemarken bezocht. Ook in een ander ver land zit iemand eenzaam te piekeren; hij belt met regelmaat langdurig op.

De actualiteit

Kijken we om ons heen, dan zien we de hierboven al vermelde crises en de oorlogen die al aan duizenden kinderen deportatie of het leven hebben gekost.

Zoemen we in op ons land, dan treffen we enerzijds een van de welvarendste en gelukkigste landen ter wereld met relatief gelukkige kindernen; anderzijds zijn er ook zorgen over de politiek, over polarisatie, haat en wij-zij-denken, in hoge mate opgewekt op de (a)sociale media met hun nepaccounts, nepnieuws, desinformatie en de fuiken en valkuilen van de algoritmen die ons in een eigen bubbel weten te houden.

...

In deze wereld groeien onze kinderen op: een voor hen vaak ingewikkelde wereld waarin zij hun weg moeten vinden. We lezen over prestatiedruk, informatieovervloed, dubieuze influencers, een 'manosfeer', tobben over het eigen uiterlijk, gebrek aan beweging, te veel schermtijd en te weinig (buiten)speeltijd, met alle fysieke en mentale gevolgen van dien, terwijl de GGZ kampt met enorme wachtlijsten en de scholen met vele vacatures. We lezen over studenten die tobben of ze ooit wel eens een eigen woning kunnen vinden en we lezen over asielkinderen die van hot naar her worden gestuurd, dus steeds van school en sociale omgeving moeten wisselen. Ook voor de ouders en andere opvoeders is het een hele klus om hun kinderen hier goed in weten te loodsen.

Gelukkig zijn er ook goede rolmodellen en opvoeders, betrokken en liefdevolle ouders, grootouders, leerkrachten, sportcoaches, die zich volop inzetten. Zij luisteren naar hun kinderen, geven ruimte voor hun gevoelens, leren hun nep te herkennen, geven nuance en duiding, leggen en behouden goed contact met hen. Zij houden van hun kinderen. Vertaalt u dit maar eens in het Grieks ... waarbij φιλειν niet per se liefde betekent, maar vooral staat voor houden van en vriendschap. Zijn er nog mensen die dit aandurven?

Slotwoord

Zoemen we weer in op JORis met zijn groepen en individuele contacten, dan treffen we daar zeer verschillende mensen aan met uiteenlopende stijlen van leven. Er zijn er die nog geen kind durven aankijken, sommigen zijn soms wel eens te ver gegaan in een contact ("Nooit meer doen!" - "Doe ik ook niet!"). Er zijn er die hun troost vinden in leuke legale filmpjes op TikTok, YouTube of Netflix. Er zijn er ook die hun plek in de samenleving hebben gevonden als leraar, coach, clubleider, ouder of pleegouder, betrokken oom of tante, opa of oma, en die hier sociaal, legaal, kindvriendelijk en kindveilig mee omgaan en zich hier zelfs nog wel eens gelukkig bij kunnen voelen.

Dr Frans E J Gieles, namens
JON & JORis West
Door de leden goedgekeurd in december 2025.

[ Vorige  ] [ Start ] [ Omhoog ]