NVSH* Werkgroep JORis** Oost Nederland

JON

http://www.jorisoost.nl/

joncoo@zonnet.nl

Postbus 259, 7400 AG Deventer

* Nederlandse Vereniging tot Seksuele Hervorming

Jaarverslag 2007 

Over de periode 1 januari  -  31 december 2007

JON anno 2007 

Wij schrijven nu februari 2008. JON bestaat, haar voorgangers in deze regio meegerekend - nu en dan veranderde de naam of was er een uitsplitsing of samenvoeging - alweer ruim 31 jaar: sinds december 1976. In de statuten staat nog 1979, maar ook die groep blijkt weer een voorganger gehad te hebben. 

JON is deel van de NVSH, volgt daarvan ook de statuten, maar heeft ook haar eigen statuten, voert haar eigen beleid zelfstandig en betaalt haar eigen kosten. Jaarlijks wordt gerapporteerd aan bestuur en ledenraad van de NVSH, welk verslag - en dus beleid - in al die 29 jaar steeds in dank is ontvangen en geaccepteerd. 

Leden en bijeenkomsten

Het ledental van JON was in deze periode stabiel laag: steeds zo rond de tien leden. Enkele gingen, andere kwamen. Maandelijks werd een gespreksbijeenkomst gehouden waarop er doorgaans rond de vijf leden aanwezig waren. Niet iedereen kon altijd komen en de afstanden, dus reiskosten, kunnen oplopen.  

Klein maar fijn, zogezegd, want dit kwam de kwaliteit van de gesprekken alleen maar ten goede. Ze duurden vaak van in de loop van de middag tot in de late uurtjes, een maaltijd traditioneel inbegrepen - het zij door de huiskok bereid, hetzij bij 'de chinees op de hoek', tot nog net de laatste trein naar huis werd gehaald. 

De gesprekken zijn vooral persoonlijk van aard, slechts zelden zijn ze thematisch. Een eventueel thema komt als vanzelf uit de groep voort. Het met elkaar sprekende gezelschap is zeer divers qua leeftijd, achtergrond, opleiding of beroep, religie, etnische herkomst en levenservaring - dus boeiend.

Een kring om JON heen

Om JON heen is een kring van mensen die formeel geen lid zijn, maar wel betrokken. Het zijn bijvoorbeeld mensen die niet voelen voor een groep, voor bijeenkomsten of voor een formeel lidmaatschap, of die al in een ander soort groep zitten en het daarbij qua groep willen houden. Of die lid zijn geweest,  nu geen lid meer willen zijn, maar toch contact willen houden. Of die van hun behandelaars of toezichthouders geen lid mogen zijn, maar toch betrokken blijven. Of die frequent corresponderen met JON. 

Die kring meegeteld, kom je tot ruim meer dan het dubbele van het formele ledenaantal en tot ruim het vijfvoudige van het aantal doorgaans aanwezige leden op de bijeenkomsten. We treden met deze kring ook vaak ver buiten onze regio. Wij leven in de tijd van het internet, niet meer in het tijdperk van 'vergaderingen'. 

Soms is er angst om zich bekend te maken. Meerdere malen meldden mensen zich ook dit jaar weer aan, maar traden zij terug zodra duidelijk werd dat wij hen in persoon willen ontmoeten, dat wij de ware naam en het ware adres willen weten en dat men een protocol (de statuten) dient te ondertekenen. Menigmaal hield men dan toch contact, zonder formeel lidmaatschap, desgewenst slechts onder nickname. 

Sommigen redden zich prima en helpen dus anderen, anderen leven geïsoleerd of kunnen anderszins niet komen en krijgen daarom regelmatig bezoek. 

Hulpverlening

JON is een zelfhulpgroep, hetgeen inhoudt dat de leden (en de mensen uit de kring er omheen) elkaar helpen. Er is geen therapeut en er zijn geen cliënten, laat staan patiënten, er is een groep die elkaar helpt. Er is alleen een gespreksleider die in de gaten houdt dat het gesprek loopt en dat ieder dit dit wenst aan bod komt - en vooral dat er geluisterd wordt naar elkaar. 

Het doel is om legaal en sociaal te kunnen leven, de eigen gevoelens te kunnen accepteren en er verantwoord mee om te kunnen gaan. 

JON is en blijft een 'nulde-lijns-voorziening', maar komt wel problematiek tegen. Soms weigert men formele hulpverlening in de eerste, tweede of derde lijn omdat men daar veel vooroordelen vermoedt of tegenkomt. Men durft zelfs de huisarts, de eerste hulppost in de maatschappij, niets te vertellen. Innerlijke problematiek uit zich soms ook in het lichamelijke. Of, verder gekomen in het hulpverleningscircuit, de psychiater niet te vertellen waar het in feite om draait. Of men ontmoet een hulpverlener die, nadat men wel verteld heeft waar het om gaat, met het verhaal en de persoon geen raad blijkt te weten. 

Depressie, obsessie en isolement zijn de voornaamste problemen die JON steeds weer tegenkomt. 

Een obsessie die de moderne tijd mogelijk maakt is het op jacht zijn naar plaatjes. Men wil hier vanaf maar vindt dit moeilijk. Dus is dit besproken en veelal lukte het ook om zichzelf te matigen. 

De reguliere hulpverlening 

Een man die al eens eerder geweest was had zich destijds toch liever tot de reguliere hulpverlening gewend. Hij had een erg zinvolle hulpvraag. In vijf jaar tijd is hij bij vijf reguliere instellingen geweest met als enig resultaat: vijf verschillende diagnoses, vijf etiketten, en even zovele doorverwijzingen en in vijf jaar geen greintje hulp. 

Dus kwam hij maar weer terug bij JON, met zijn vijf etiketten op zijn zelfbeeld en nog steeds dezelfde zinvolle hulpvraag die allengs dringender werd naarmate zijn eigen kind ouder werd. Hij wilde 'niet de fout ingaan'. Een bepaald zinvolle hulpvraag die door geen der vijf reguliere instellingen opgepakt kon worden. Men plakt een etiket en verwijst weer door. Vijf maal in vijf jaar. 

Dit verhaal is geen uitzondering. Nog tijdens het schrijven van dit jaarverslag, inmiddels 2008, bereikte een dergelijk verhaal de webmaster (die de post als eerste ontvangt), zij het dat het hier 'slechts' om drie reguliere deskundigen  ging die met de man geen raad wisten. 

Niemand van JON en van de groep daaromheen is te spreken over de reguliere hulpverlening. Men wordt van het kastje naar de muur gestuurd, men ontvangt etiketten maar geen hulp. Men kan niet geholpen worden 'bij gebrek aan expertise', wordt weer doorverwezen, enzovoorts. 

De instellingen die voor  zichzelf dan wel expertise claimen zijn allemaal gericht op de 'daderbehandeling'. Deze is volledig geconcentreerd op 'het daderschap' ofwel 'het delict'. Heeft men niets misdreven, is men (nog) geen dader, dan weet men er geen raad mee. Kennelijk moet er eerst iets misgegaan zijn, ofwel delft men pas de put als het kalf al verdronken is. Men wordt letterlijk van de hulpinstelling geweerd zolang men nog geen daad heeft gepleegd. Dus eerst maar een daad plegen, dan ...? Expertise ...? 

Wie wel in dit type instelling behandeld wordt of werd, klaagt steen en been over het onbegrip en het overmatig gebruiken van macht en dwang. Niemand ervaart daar hulp. Men komt er binnen met een depressie of obsessie waar vervolgens niets mee gedaan wordt omdat men niet met het innerlijk wil werken maar alleen met het gedrag. Met een nog ergere depressie of obsessie wandelt men de kliniek weer uit. 

Wat heeft men geleerd? Ja en amen, ofwel Ja, zuster, nee, zuster te zeggen, anders gezegd: om goed toneel te spelen teneinde de kliniek ook ooit weer eens uit te komen. Dit geldt voor de tbs-klinieken, de psychiatrische klinieken en de ambulante klinieken, zo blijkt uit de verhalen van hun cliënten dan wel patiënten. 

Wat de reclassering betreft moet men gewoon geduldig wachten op het einde van de termijn, tegenwoordig standaard drie jaar. Hulp ervaart men er niet van:  No cure but control, waarmee niet altijd het eigenlijk bedoelde self-control bedoeld wordt. 

De reguliere hulpverlening faalt ondanks de expertise die men zelf zegt te hebben. Er is geen kennis en geen begrip. Literatuurkennis is behoorlijk eenzijdig en bevat veel van hetzelfde. Ervaring is gering: het zijn grotendeels erg jonge mensen die hier werken. Er is niet meer dan een voorgeschreven methodiek die uitgaat van een 'wij (staf) contra zij (cliënten) positie, ontleend aan de verslaafdenzorg. Wij zijn gezond en zij zijn ziek - per definitie. Wij  weten het beter dan zij - per definitie. 

Zonder een delict kan men niets, want de methodiek is hieromheen geconcentreerd. Wilt u hulp? Pleeg een delict! Verdrink het kalf, dan dempen wij de put.... Expertise? 

Dit soort verhalen horen wij in JON en de kring er omheen. Verhalen, meervoud. 

Terug naar JON

JON is niet meer dan een 'nulde-lijns-voorziening' zonder alle middelen die de reguliere hulpverlening heeft. Meer pretenderen wij ook niet. Vrijwillig, onbetaald, in huiskamers, zonder kantoor met secretaresse, directeur of manager. Hooguit reiskostenvergoeding. 

JON werkt eenvoudiger: met ervaringskennis, met begrip en met zelfhulp ofwel onderlinge hulp. Wonderen verrichten wij daar niet mee, dit pretenderen wij ook niet, maar mensen voelen zich er wel door geholpen. 

Helpt JON nu ook?

De gebruikelijke maat voor het succes van hulpverlening zijn de recidivecijfers: valt men opnieuw in dezelfde fout? De recidivecijfers zijn onderzocht en ze liggen in de zelfde orde van grootte als die van de reguliere hulpverlening (rond de 10%) , zij het iets hoger (12,5 %). Maar ook de reguliere hulpverlening presteert niet veel hoger. 

Opgemerkt mag worden dat het algemene recidivecijfer, voor alle typen delicten, alsmaar hoger wordt. Lag het in 1996 nog rond de 68%, intussen is het de 70% ruim gepasseerd, ik las al van recidivepercentages van ruim boven de 90%. De 10% van de reguliere hulpverlening mag hier gunstig tegen afsteken, dus ook de 12,5% van JON. Niet het slechts denkbare resultaat voor een groep van vrijwilligers. 

De web site

Deze heeft een twintig tot dertig bezoekers per dag uit de gehele wereld, de meeste nog uit de VS (27%), dan volgt Nederland met 16% en dan een lange reeks andere landen. 

De webmaster ontvangt post met veel inhoudelijke vragen en lange verhalen uit de gehele wereld, in allerlei talen. Gelukkig beheerst de groep en de kring er omheen, en connecties daar weer van, als geheel aardig wat talen, wat ten dele al aan de website te zien is. Er wordt geantwoord. 

Er blijkt behoefte te bestaan aan kennis, begrip, een luisterend 'oor', een verstandig antwoord - wereldwijd, kennelijk, hoewel wij eigenlijk maar een regionale groep zijn. Er is blijkbaar vraag naar. En wij overleven, al bijna 29 jaar. 

Beleidsplan

Dit is eenvoudig: doorgaan, gespreksbijeenkomsten voortzetten, hulp verlenen waar nodig is - en de web site eens goed bijwerken. 

De jaarrekening over 2007

De jaarrekening over 2005 loopt van 1 januari 2006 tot 1 januari 2007.