NVSH* Werkgroep JORis** Oost Nederland

* Nederlandse Vereniging voor Seksuele Hervorming

**Jeugd-Ouderen Relaties, intimiteit, seksualiteit
 

JON

http://www.jorisoost.nl/

joncoo@zonnet.nl

Postbus 259, 7400 AG Deventer

Februari 2009

Jaarverslag 2008 

Over de periode 1 januari  -  31 december 2008

JON anno 2008 

JON is deel van de NVSH, volgt daarvan ook de statuten, maar heeft ook haar eigen statuten, voert haar eigen beleid zelfstandig en betaalt haar eigen kosten. Jaarlijks wordt gerapporteerd aan bestuur en ledenraad van de NVSH. JON is, de voorgangers meegerekend, opgericht in december 1976: 33 jaar geleden.

Leden en bijeenkomsten

Het ledental van JON was in deze periode stabiel: steeds zo rond de tien leden. Enkele gingen, andere kwamen. Maandelijks werd een gespreksbijeenkomst gehouden waarop er doorgaans rond de vijf leden aanwezig waren. Niet iedereen kon altijd komen en de afstanden, dus reiskosten, kunnen oplopen. Tussen de bijeenkomsten in zijn er onderlinge contacten.  

Klein maar fijn, zogezegd, want dit kwam de kwaliteit van de gesprekken alleen maar ten goede. Ze duurden vaak van in de loop van de middag tot in de avond, een maaltijd traditioneel inbegrepen - het zij door de huiskok bereid, hetzij door 'de chinees op de hoek'. 

De gesprekken zijn vooral persoonlijk van aard, slechts zelden zijn ze thematisch. Een eventueel thema komt als vanzelf uit de groep voort. Het met elkaar sprekende gezelschap is zeer divers qua leeftijd, achtergrond, opleiding of beroep, religie, etnische herkomst en levenservaring - dus boeiend.

Een strenge selectie is nodig omdat we in deze tijd elk moment een undercover uit de kringen rond enkele pedo-jagende dames kunnen verwachten. Die zullen alles publiceren wat ze te weten komen. Het protocol bevat een gedragscode die bijvoorbeeld het uitwisselen van illegaal plaatwerk verbiedt. De kennismaking in persoon is ook nodig om de verwachtingen wederzijds helder te krijgen. Zo meldde zich dit jaar iemand aan die dacht hier 'stellen' (volwassene m/v met vriendje of kind m/v, modern geschreven als "stel&") en "feestjes" aan te treffen en die 'wel mee wou doen'. Volkomen irreëel dus. 

Een kring om JON heen

Om JON heen is een kring van mensen die formeel geen lid zijn, maar wel betrokken. Het zijn bijvoorbeeld mensen die niet voelen voor een groep, voor bijeenkomsten of voor een formeel lidmaatschap, of die al in een ander soort groep zitten en het daarbij qua groep willen houden. Of die lid zijn geweest,  nu geen lid meer willen zijn, maar toch contact willen houden. Of die van hun behandelaars of toezichthouders geen lid mogen zijn, maar toch betrokken blijven. Of die frequent corresponderen met JON. 

Die kring meegeteld, kom je tot ruim meer dan het dubbele van het formele ledenaantal en tot ruim het vijfvoudige van het aantal doorgaans aanwezige leden op de bijeenkomsten. We treden met deze kring ook vaak ver buiten onze regio. Wij leven in de tijd van het internet. 

Soms is er angst om zich bekend te maken. Meerdere malen meldden mensen zich ook dit jaar weer aan, maar traden zij terug zodra duidelijk werd dat wij hen in persoon willen ontmoeten, dat wij de ware naam en het ware adres verifieerbaar willen weten en dat men een protocol (de statuten) dient te ondertekenen. Menigmaal hield men dan toch contact, zonder formeel lidmaatschap, desgewenst slechts onder nickname. Sommigen redden zich prima en helpen dus anderen, anderen leven geïsoleerd of kunnen anderszins niet komen en krijgen daarom regelmatig bezoek. 

Hulpverlening

JON is een zelfhulpgroep, hetgeen inhoudt dat de leden (en de mensen uit de kring er omheen) elkaar helpen. Er is geen therapeut en er zijn geen cliënten, laat staan patiënten, er is een groep die elkaar helpt. Er is alleen een gespreksleider die in de gaten houdt dat het gesprek loopt en dat ieder dit dit wenst aan bod komt - en vooral dat er geluisterd wordt naar elkaar. 

Het doel is om legaal en sociaal te kunnen leven, de eigen gevoelens te kunnen accepteren en er verantwoord mee om te kunnen gaan. 

JON is en blijft een 'nulde-lijns-voorziening', maar komt wel problematiek tegen. Depressie, obsessie en isolement zijn de voornaamste problemen die JON steeds weer tegenkomt. Soms ook verslaving. 

Een obsessie of verslaving die de moderne tijd mogelijk maakt is het op jacht zijn naar plaatjes. Men wil hier vanaf maar vindt dit moeilijk. Dus is dit besproken en veelal lukte het ook om zichzelf te matigen. 

De reguliere hulpverlening 

Ook dit jaar kwamen er weer mensen naar JON waarmee de reguliere hulpverlening geen raad wist. Men heeft een tot vijf professionele hulpverleners geraadpleegd maar kwam er geen stap verder mee. Vertelt men van JON, dan sluit de reguliere hulpverlener tevreden het contact af. De eerste- en tweede-lijns hulpverlening weet weinig raad met pedofiele gevoelens van mensen. 

Vaak wordt men dan doorverwezen naar de derde lijn, de zogeheten daderbehandeling. Maar deze kan niets zolang er geen delict en dus geen 'dader' is; men past dan niet in het stramien dat het delict en het daderschap centraal stelt. Het kalf moet dus eerst verdronken zijn voor men de put kan dempen. Maar de hulpvrager wil een delict juist graag voorkómen. 

Over het missen van een delict en dus het daderschap struikelde ook een tbs-kliniek. Daarin is iemand geplaatst, niet met tbs maar met een rechterlijke machtiging, uit preventief oogpunt. Hier liep men lelijk vast met de behandeling: er was geen behandeling in eigenlijke zin. Men kwam niet verder dan 'zich aan de regels houden' - en dat zijn er erg veel in zo'n kliniek. Enkele mensen van JON en de kring eromheen spraken met regelmaat met de cliënt en de staf. Beiden, cliënt en staf, gaven aan dat men met de inhoudelijke problematiek van pedofiele gevoelens eigenlijk geen raad wist. De staf nog wel enigszins, de veelal nog jonge groepsleiding niet. 

Een tweede tbs-kliniek werd gevraagd te adviseren. Deze nam de adviezen uit JON-kringen goeddeels over en zo deed ook een nieuw team in de eerste kliniek. Sindsdien gaat het er beter; de uitplaatsing is al vergaand voorbereid. 

Uit tbs-klinieken bereiken ons vaker wanhopige geluiden van patiënten; de staf laat ons soms wel, soms niet toe. 

Niemand van JON en van de groep daaromheen is te spreken over de reguliere hulpverlening. Men wordt van het kastje naar de muur gestuurd, men ontvangt etiketten maar geen hulp. Men kan niet geholpen worden 'bij gebrek aan expertise', wordt weer doorverwezen, enzovoorts. 

Wie wel in dit type instelling behandeld wordt of werd, klaagt steen en been over het onbegrip en het overmatig gebruiken van macht en dwang. Niemand ervaart daar hulp. 

Men komt er binnen met een depressie of obsessie waar vervolgens niets mee gedaan wordt omdat men niet met het innerlijk wil werken maar alleen met het gedrag. Met een nog ergere depressie of obsessie wandelt men de kliniek weer uit. 

Men heeft slechts geleerd toneel te spelen, de eigen gevoelens weg te drukken, elk contact met kinderen te vermijden (zelfs in fantasie) -  dus depressiever en obsessiever te worden - en het echte innerlijk niet prijs te geven. 

Deze mensen zeggen zich door JON juist wel geholpen te voelen. Zij kunnen dan ook eerlijk zijn; zij hoeven niets te verbergen. 

Wat de reclassering betreft moet men gewoon geduldig wachten op het einde van de termijn, tegenwoordig standaard drie jaar. Hulp ervaart men er niet van:  No cure but control, waarmee niet altijd het eigenlijk bedoelde self-control bedoeld wordt. 

De reguliere hulpverlening faalt ondanks de expertise die men zelf zegt te hebben. Er is geen kennis en geen begrip. Literatuurkennis is behoorlijk eenzijdig en bevat veel van hetzelfde. Ervaring is gering: het zijn grotendeels erg jonge mensen die hier werken. Er is niet meer dan een voorgeschreven methodiek die uitgaat van een 'wij (staf, gezond) contra zij (cliënten, ziek) positie, ontleend aan de verslaafdenzorg. 

Terug naar JON

JON is niet meer dan een 'nulde-lijns-voorziening' zonder alle middelen die de reguliere hulpverlening heeft. Meer pretenderen wij ook niet. Vrijwillig, onbetaald, in huiskamers, zonder kantoor met secretaresse, directeur of manager. Hooguit reiskostenvergoeding. 

JON werkt eenvoudiger: met ervaringskennis, met begrip en met zelfhulp ofwel onderlinge hulp. Wonderen verrichten wij daar niet mee, dit pretenderen wij ook niet, maar mensen voelen zich er wel door geholpen. 

De web site

Deze heeft in de afgelopen zeven jaar 171.155 page views gehad. Dat is ruim 24.000 per jaar en dus ruim 200 per maand, ofwel zeven per dag.  

In juni 2008 kregen wij plotseling de mededeling dat de website door de provider verwijderd was. Als formele reden werd gegeven dat wij geen zakelijke klant waren, maar er werd ook gezegd dat men niet met de inhoud geassocieerd wilde worden. Na een dag of tien was JON terug bij een andere provider, nu een betaalde provider. 

Nederland anno 2008

Op mensen met pedofiele gevoelens wordt tegenwoordig jacht gemaakt. Met name enkele dames houden zich hier intensief mee bezig (Zie Vrij Nederland 15 november 2008). Waar mogelijk gaat men mensen outen en stalken. Werkgevers worden benaderd. Men volgt de betreffende internetfora waarop mensen met pedofiele gevoelens zich anoniem uiten nauwgezet. Op Hyves zijn meerdere zogeheten anti-pedogroepen met veel leden actief. Ook hier is men bezig met outen en stalken. 

Het taboe is doorbroken en overgegaan in een openbaar proces van zondebokvorming, projectie, heksenjacht. 

Voorkomt dit iets verkeerds? Nee, het geeft extra uitstoting dus isolement, dus stress, dus kans op delicten. Het vergroot het onderling wantrouwen in de samenleving. Het maakt kindvriendelijkheid verdacht, wat voor de kinderen niet goed kan zijn. 

Deze jacht was er al, maar is geïntensiveerd sinds de oprichting van de PNVD. Sindsdien worden vooral deze politieke partij en de Vereniging Martijn bestreden. Herhaalde malen zijn hun websites aangevallen en tijdelijk verdwenen. Beide verenigingen treden nogal in de publiciteit.

JON en vergelijkbare groepen doen dit niet. JON heeft ook geen openbaar forum. JON werkt met persoonlijk contact in de huiskamer, zonder schuilnamen, maar wel met een selectie vooraf. Wellicht mede daardoor leidde JON een vrij rustig en stabiel bestaan in het nu besproken jaar 2008. 

Beleidsplan

Dit is eenvoudig: doorgaan, 

• gespreksbijeenkomsten voortzetten, 

• hulp verlenen waar dit nodig en mogelijk is, 

• de vrij strenge selectie handhaven - en 

• de web site bijhouden, maar 

• verder geen openbaar forum openen en geen publiciteit zoeken.  

De jaarrekening over 2008

De jaarrekening over 2008 loopt van 1 januari 2008 tot 1 januari 2009. 

Slotwoord

Een voormalig lid schreef ons: 

"De praatgroep JON is voor mij vroeger van groot belang geweest. Ik heb daardoor mijn eigen waarden en normen kunnen vormen en ook ingezien voor mijzelf hoe ik wel en niet wil leven. Zonder JON was mijn leven misschien qua justitie ook heel anders gelopen. 
[...]
Ik vind dat ik zorgvuldig leef en dat vooral dankzij de gesprekken uit die tijd.
[...]
Zolang ik een 'normaal' leven kan leiden, werk, sport etc etc,  zal ik dat zo houden. 
Mocht de maatschappij op een gegeven moment in staat zijn om mij in een isolement te drukken, dan zou ik zeker weer van plan zijn iets aan activiteiten in die richting te doen, puur om  deze gemeenschap een hart onder de riem te drukken. Ik laat het - zeg maar - aan de maatschappij over :-)."

Het is goed, denken wij, dat er in een tijd vol haat en fobie, vooroordeel, criminalisering, uitstoting en gebrek aan werkelijke hulpverlening ondanks vermeende expertise, mensen zijn die elkaar weten te vinden, elkaar opvangen en zo nodig helpen en open met elkaar kunnen spreken over hoe sociaal en legaal te kunnen leven met hun gevoel.

Goedgekeurd door de ledenvergadering op 21 februari 2009,
daarmee ook beleid, beleidsplan en jaarrekening en begroting.
Ook zijn twee coördinatoren benoemd voor een jaar.

JON

[ Vorige ] [ Start ] [ Omhoog ] [ Volgende ]